Dlaczego przestałam zapraszać gości do siebie do domu (i nie chodzi o pieniądze)

Nie jestem osobą, która z entuzjazmem przyjmuje gości. Nie lubię wizyt, nawet tych krótkich, a nocowanie kogokolwiek w moim domu to już całkowite nieporozumienie.

I nie, nie chodzi o oszczędności. Wiem, jak tanio i smacznie ugotować. Mam ogród, własne warzywa i owoce, znam przepisy na domowe, proste potrawy. Nie boję się gotowania – ale są trzy konkretne powody, dla których przestałam zapraszać ludzi do siebie.

🍲 1. Gotowanie i sprzątanie zamiast relaksu

Potrafię dobrze gotować, ale nie sprawia mi to radości, zwłaszcza jeśli mam stać przy kuchni przez cały dzień, by nakarmić tabun gości.
Dla mojej rodziny gotuję z sercem – tworzę ciekawe dania, kombinuję. Ale kiedy wiem, że muszę zadowolić dziesięć osób, a każda oczekuje czegoś „wow” – zwyczajnie tracę cierpliwość i zapał.

Podczas gdy goście relaksują się, robią zdjęcia, siedzą w ogrodzie czy biorą kąpiel, ja krzątam się przy garach. Mało kto zaproponuje pomoc.

A po ich wyjeździe? Kolejny etat – zmywanie, sprzątanie, segregowanie naczyń. Ręcznie.

🧹 2. Po gościach zostaje bałagan – zawsze

Nie chodzi o to, że ktoś celowo nabrudzi. Ale i tak po każdej wizycie trzeba sprzątać od nowa.
Poduszki są porozrzucane, firanki zerwane, dzieci skaczą po łóżkach – więc wszystko trzeba znów ścielić. Sok rozlany na podłodze, ślady na stole, doniczka z fikusem przewrócona (raz ziemię zbierałam przez cały salon).

Innym razem zepsuta klamka.
Nie mam zwyczaju upominać cudzych dzieci, a ich rodzice często nie zwracają uwagi w ogóle. Więc po każdej „gościnności” to ja zostaję z mopem i poczuciem zmęczenia.

👀 3. Wścibscy goście, którzy „tylko zajrzą”

Niektórzy goście (sąsiadki, ciocie, znajomi) nie potrafią powstrzymać się od komentowania i zaglądania.

Zanim ktoś przyjdzie, chowam bieliznę z suszarki, sprzątam wszystkie rzeczy osobiste – ale to i tak nie wystarcza.

„A ile półek masz w tej szafie?”
„A co tam masz w spiżarce?”
„O, jakie ciekawe kwiaty – urwę sobie listek!”

Dom to moja przestrzeń prywatna. Nie lubię, gdy ktoś traktuje go jak muzeum do zwiedzania albo próbkę do analizowania stylu życia.

💬 Może to ja jestem „dziwna”, a może po prostu znam swoje granice i wolę ich pilnować.

Nie czerpię radości z gotowania dla tłumu i sprzątania po nim do późna w nocy.
Wolę spotkać się w kawiarni, parku, na neutralnym gruncie – bez stresu, bez nerwów i bez stosu brudnych talerzy do umycia.

Bo gościnność jest piękna, ale w granicach rozsądku i szacunku dla gospodarza.